Nevrotik Yaratılış

Yaratılışın tam ortasında
Tanrı sordu insana
Nefretinden mi yoksa şefkatinden mi korkulsundu?
İkisi de diyiverdi insan
Doyumsuz olduğunu belki Tanrı bile bilmiyordu

Yaklaştı önce arkadaşça
Sonra yavaşça işledi
En ufak bir tebessümde sevdiğini dişledi
Kopardı bir parça kalbine yakınından
Bölüştü en büyük pay için dövüştü ardından
Dalga geçti geride bıraktığı cesetle
Uzaklaştı yeni bir kurban bulmak için hevesle

Yaratılışın tam ortasında
Tanrı sordu insana
Bedenin mi yoksa ruhun mu daha güzel olsundu?
İkisi de diyiverdi insan
Bencil olduğunu belki Tanrı bile bilmiyordu

Saldı sırma saçlarını her teli sarıydı
Girdi birinin koynuna
Sevişirken izledi kendini aynada
Kendini görmek ayrı bir haz verdi ona
Giyindi terk etti ve yine güzeldi
Kıyamadı ama yine olsa yine üzerdi

Yaratılışın tam ortasında
Tanrı sordu insana
Bir dost mu yoksa bir aşık mı istiyordu?
İkisi de diyiverdi insan
Acımasız olduğunu Tanrı bile bilmiyordu

Çıktı tepelik bir dereye soyundu
Aksini söylese de birinin izlediğini biliyordu
Bıraktı kendini suya ve kapattı gözlerini
Unutmuş gibi yaptı en sevdiği şarkının sözlerini
Arkasına baktı ve bir seçim yapmalıydı
Fakat süründürmek çok daha cazip bir maceraydı

Yaratılışın tam ortasında
Tanrı sordu insana
Yeter mi?
Hayır daha fazla
İsteklerinin sınırı yok sanıyordu
Ölümlü olduğunu bir tek Tanrı biliyordu