POSTMODERN YALNIZLIK
Koskocaman bir ülke,yalnızlığı özlüyorum.
Kendine bakamayan sokak köpeklerinin bile silah arkadaşları
varken,
Bu kocaman ülkede kalabalık içinde yalnız yaşamak nedir,
Onu kanıtlıyorum otoritelere.
Oysaki ben istemiştim yalnızlığı,
Anlıyorum.
Anlıyorum ki insan en çok öldüğünde anlarmış hayatın
değerini,
Bu sebeptendir ki bedenini kamçılayamayan insan, ruhunu
dünyaya hapsetmekte bulurmuş çareyi.
Yalnızlık her daimmiş.
Anlıyorum ki sokaklarda tek başına dolaşmak en çok güçlü
kuvvetli insanlara zormuş.
Yalnızlık bir kuşmuş ve her kuş yuvadan uçuş vakti
geldiğinde ötelerde söylenen ağıtlar yakarmış tüm çiftlerin anısına.
Anlıyorum ki yalnızlık hainmiş.
Bir kuş uçar ve siler süpürür damarlarındaki tüm insanlığı.
Ölüm döşeğindeki insanlar bu yüzden masum olurmuş.
Ve anlıyorum,anlıyorum ki duvarlar yıkılmaz değildir her
zaman,
Hayat daimdir
Fakat yalnızlıktır aslolan.
Yorumlar
Yorum Gönder