Hissedemiyorum
Belki de sorunum tüm hisleri tek tek tartacak vakte sahip olmak.Öylece saatler geçiriyorum.Bir şey yapmadan,bir işe yaramadan.Sonrasında her eylemim bir sonuç versin istiyorum.Hızlı,aniden.Sabırsızım,halsizim.Hevesim çabuk kırılıyor.Belki yaptığım hiçbir şeyi tam anlamıyla istemiyorum,içimden gelmeden,zorunluluktan belki.Hayatımın bir anlamı olsun,bir iz bırakayım istiyorum.İz bırakmak emek istiyor,saatlerce çalışmak gerekiyor.Sonuca ulaşmak için sarf edilen çaba çok fazla.Halbuki benim dışımdakiler çok kolay kotarıyor gibi geliyor her işi.Bir görüşme veya bir seçim haftalarca,hatta aylarca kafamı kurcalıyor.Galibiyete ulaşmak isterken önce kendime takılıyorum.Ekseriyetle kendime yeniliyorum.Aşık olmak istiyorum mesela.Belki bunu birden çok kez başardım bilmiyorum.Ama aşık olmak da yetmiyor,karşılık bulmak istiyorum.Hislerim heba olacak diye çok korkuyorum.Değer görmemekten,yadırganmaktan korkuyorum.Kabuğumu kıramıyorum,yeni insanlarla tanışamıyorum.Dışarıdan bakılınca nasıl biri olduğumu çok fazla merak etmekten,kendimi dışa aktaramıyorum,açamıyorum.Biliyorum kimsenin içi dışı bir değil.Herkesin kendine ait sırları,hırsları,kaygıları var.Kendimle yalnız kalamıyorum.Yazarken bile başkasına yazıyor gibi davranıyorum.Ben hatalarımla bensem kendimden iğreniyorum.Bayağı laflardan kaçıyorum "onlar" neyi sever,neyden hoşlanırlar sorularını yanıtlayarak döküyorum hislerimi.Bu satırları uzun bir zaman sonra kendime yazıyorum.Gülmeyi unuttun be çocuk,miden ağrıya ağrıya,kahkahanı durduramadığın zamanlar yandı kül oldu.Büyümek mi deniyor buna? İnşallah denmiyordur.Öyleyse şayet,büyümek çok tehlikeli.İnsanın yüzünü düşüren,tüm kararları tek tek tarttırıp verdiren güç mü büyümek? Ya da yağmur yağarken denize girmenin uygunsuz olacağını düşündüren mekanizma mı? Her halükarda hoş değil.Hissedemiyorum.
Eskiden ne doruklara ulaşırdı hislerim,günlerim sıradan olsa bile kendime iyi ki dediğim uğraşlar yürütürdüm.Bunların hepsi tek tek boş uğraşlara döndü.Aileye,çevreye yarar sağlamak diye diye kendime sağladığım yarardan oldum.Hal böyle olunca,kimseye bir yararım dokunmaz oldu.Hayatımın ana şalterini attırmışım meğer farkına varmadan,bunları kendine itiraf etmek çok zor.Yarını değil de ileriki yılları düşünmek gerektiği fikri,bugünü anlamsız kılıyor.Şimdiki zamanın,geleceğe yatırım yapmak olduğunu düşünerek nasıl mutlu olabilir insan.Bir işe girmeli,bir araba almalı,belki ev.Evleneyim de,baba da olmam lazım.Bunlar benim hayallerim değil,ben bunları istemiyorum.Belki bunların hepsine sahip olabilirim ama bunlar bugünümden beklediğim başarılar değil.Zaten bunlar başarı değil.Ne zamandan beri herkesin yaptığını yapabilmek başarılı ünvanını kazanmaya yetiyor? Hangi dirliğin düzeni bu? Böyle mi söz ettireceğim kendimden,böyle mi unutulmaz olacağım? Bahçeli bir evi,son model bir arabası,güzel bir karısı ve tatlı bir çocuğu var.Örnek adam! Kime göre örnek? Beni böyle düşündüren,başarılarını gördükçe kendimden endişe ettiğim çevrem mi? Eğer onlarsa beni bu tekdüzeliğe,taklitçiliğe iten,eksik olsunlar.Özendiğim insanların da başkalarına özeniyor oluşu çok büyük bir hayal kırıklığı.
Özgün olmak istiyorum.Has olmak.Arabasız ama mutlu,evsiz ama kahkahası bol,orta halli ama hayatından memnun.Eğer böyle bir düzen mümkünse,düzensiz olmak istiyorum.Aşkı bulmak ve onun için elimden geldiğince savaşmak istiyorum.Aşkımı insanlardan bağımsız,sarsılmaz,pas tutmaz kılmak istiyorum.İnsanları garipliğimle korkutmamak,iyi hatırlanmak.Bir kalıba sığmak değil, kalıplaşmak istiyorum.Hissetmek istiyorum,hissedemiyorum
Yorumlar
Yorum Gönder