Ütopik Meyve
Aa bak sen,
İyice yol geçen hanına çevirdiniz burayı.
Aşk olsun.
Yeni bir gün,yeni yeni endişeler.
Ülke de berbat.
Böyle uzak uzak yerlere gidip,
Derin derin nefesler almak lazım aslında,
Ama işte her şey keşke o kadar basit olsaydı.
Sorumluluklar var, bissürü.
İş,güç falan onları geçtim.
Şimdi sen uzaklara gitmek isticeksin,
Bi başkası istemicek.
E tabi sen yalnız olmaya da gelemezsin.
Biliyorum,
Ben de gelemem.
Başına güzel bi şey gelmesinin,
Veya başına gelen şeyin bu denli güzel olmasının nedeni insanlarla paylaşabilicek olman değil midir zaten?
Sadece soruyorum.
(Ahmet Hakan gibi oldu.)
Artık yaptığımız aktiviteler,gittimiz mekanlar,katıldığımız kültürel etkinlikler dahil her şey insanlara kendimizi ''değişik'' gösterme çabasına dayanıyor.
Yoksa neden seni düşünüceğini,kıskanıcağını,sana sinirleniceğini bile bile o çocukla veya kızla resimler paylaşasın,dışarılara çıkasın ki?
Bu aralar cümlelerim soru işaretiyle son bulmaya başladı.
Birçok durumu sorgulama dönemimdeyim.
Arada oluyo böyle.
Ha bi şey katıyo mu?
NO
Olsun biz deneyelim de, sonrası allah kerim.
İnsanlar insanlara ne kadar mahkummuş ya,onu fark ettim.
Ne acaip.
Paylaşılacak bir kişi olmadan yaşanan her olay sıradan.
Birlikte geçirilen her vakti de değerli kılmıyor bu üstelik.
Herkes bir farklılık arıyor günlük hayatına şok etkisi yaratacak.
Büyük büyük şehirlerde küçük küçük olmanın sıkıntısı da bu sanırım.
Gelin biraz yalnız olmayı deneyelim.
Mesela tek başımıza tatile çıkmaya niyetlenelim.
Bilmediğimiz yerleri keşfedelim.
Muhtaç olmayalım sevgiye,ilgiye.
Sevgi gösterelim,sevelim ama,
Karşılığında bir şey beklemeyelim,
Gelmeyen mesajlara üzülmeyim,çalmayan telefonlara kırılmayalım.
İçimize kapanalım bir miktar.
Kendimizi bulalım.
İki dakkada çok komik bir ütopya yarattım sizlere,
Umarım biraz rahatsız olmuşsunuzdur.
Şimdi seyi sorucam,
Bugün napıyosunuz?
Bi kahve içer miyiz beraber,kucaklaşır mıyız?
Benim biraz size ihtiyacım var da,
Sizsiz olmuyor.
İyice yol geçen hanına çevirdiniz burayı.
Aşk olsun.
Yeni bir gün,yeni yeni endişeler.
Ülke de berbat.
Böyle uzak uzak yerlere gidip,
Derin derin nefesler almak lazım aslında,
Ama işte her şey keşke o kadar basit olsaydı.
Sorumluluklar var, bissürü.
İş,güç falan onları geçtim.
Şimdi sen uzaklara gitmek isticeksin,
Bi başkası istemicek.
E tabi sen yalnız olmaya da gelemezsin.
Biliyorum,
Ben de gelemem.
Başına güzel bi şey gelmesinin,
Veya başına gelen şeyin bu denli güzel olmasının nedeni insanlarla paylaşabilicek olman değil midir zaten?
Sadece soruyorum.
(Ahmet Hakan gibi oldu.)
Artık yaptığımız aktiviteler,gittimiz mekanlar,katıldığımız kültürel etkinlikler dahil her şey insanlara kendimizi ''değişik'' gösterme çabasına dayanıyor.
Yoksa neden seni düşünüceğini,kıskanıcağını,sana sinirleniceğini bile bile o çocukla veya kızla resimler paylaşasın,dışarılara çıkasın ki?
Bu aralar cümlelerim soru işaretiyle son bulmaya başladı.
Birçok durumu sorgulama dönemimdeyim.
Arada oluyo böyle.
Ha bi şey katıyo mu?
NO
Olsun biz deneyelim de, sonrası allah kerim.
İnsanlar insanlara ne kadar mahkummuş ya,onu fark ettim.
Ne acaip.
Paylaşılacak bir kişi olmadan yaşanan her olay sıradan.
Birlikte geçirilen her vakti de değerli kılmıyor bu üstelik.
Herkes bir farklılık arıyor günlük hayatına şok etkisi yaratacak.
Büyük büyük şehirlerde küçük küçük olmanın sıkıntısı da bu sanırım.
Gelin biraz yalnız olmayı deneyelim.
Mesela tek başımıza tatile çıkmaya niyetlenelim.
Bilmediğimiz yerleri keşfedelim.
Muhtaç olmayalım sevgiye,ilgiye.
Sevgi gösterelim,sevelim ama,
Karşılığında bir şey beklemeyelim,
Gelmeyen mesajlara üzülmeyim,çalmayan telefonlara kırılmayalım.
İçimize kapanalım bir miktar.
Kendimizi bulalım.
İki dakkada çok komik bir ütopya yarattım sizlere,
Umarım biraz rahatsız olmuşsunuzdur.
Şimdi seyi sorucam,
Bugün napıyosunuz?
Bi kahve içer miyiz beraber,kucaklaşır mıyız?
Benim biraz size ihtiyacım var da,
Sizsiz olmuyor.
Yorumlar
Yorum Gönder