POSTMODERN YALNIZLIK

Koskocaman bir ülke,yalnızlığı özlüyorum.

Kendine bakamayan sokak köpeklerinin bile silah arkadaşları varken,

Bu kocaman ülkede kalabalık içinde yalnız yaşamak nedir,

Onu kanıtlıyorum otoritelere.

Oysaki ben istemiştim yalnızlığı,

Anlıyorum.

Anlıyorum ki insan en çok öldüğünde anlarmış hayatın değerini,

Bu sebeptendir ki bedenini kamçılayamayan insan, ruhunu dünyaya hapsetmekte bulurmuş çareyi.

Yalnızlık her daimmiş.

Anlıyorum ki sokaklarda tek başına dolaşmak en çok güçlü kuvvetli insanlara zormuş.

Yalnızlık bir kuşmuş ve her kuş yuvadan uçuş vakti geldiğinde ötelerde söylenen ağıtlar yakarmış tüm çiftlerin anısına.

Anlıyorum ki yalnızlık hainmiş.

Bir kuş uçar ve siler süpürür damarlarındaki tüm insanlığı.

Ölüm döşeğindeki insanlar bu yüzden masum olurmuş.

Ve anlıyorum,anlıyorum ki duvarlar yıkılmaz değildir her zaman,

Hayat daimdir

Fakat yalnızlıktır aslolan.