Travma

Bütün gerçekleri bir araya toplayıp,
Sabrı, sevgiyi, özeni çıkarıp,
Yerine bencillik, öfke ve acemiliği koyduğumuzda,
Tezgahta küflü bir travma kalır.

Bu gerçeği görmek bir hayli zor,
Aklının kuytu köşelerine yuvarlamak,
Bir kız çocuğu addedip kaydıraktan kaydırmak,
Pamuk şeker ısmarlayıp yüzünü güldürmek bir hayli kolaydır.

Gerçek göründüğünde ise kara bir hayli yakın,
Dümen çevirilmeyecek kadar ağır,
Kaza geldim derken nefesi boynunu ürpertecek seviyede,
Ve bu hızla bir çarpışmadan sağ çıkmak imkansız.

Kaybolmak darma duman eden bir düşünce,
Kaldı ki akıl travmaya düşünce,
Tezgahta öyle küflü küflü duruyor işte,
"Ye beni, vitaminim kaçmadan." diye.

Çöp kamyonları siz bu çöpü alın,
Harabelerin içine saklayın,
Yerini bana söylemeyi unutmayın,
Çünkü arada bir sıkıntı ister canım,
Ben de böyle bir manyağım.

Şimdi yeni duyguları,
Eski usülde pişirme zamanı,
Bir travma yaratmanın en güzel yanı,
Farklı malzemelerle aynı sonuca ulaşabilme imkanı.

Bu da böyle bir anımdır,
Yalnızlık, benim zayıf karnımdır,
Travma yapmayı da bir an önce bırakmalıyım,
Yoksa sonum "çırptım çırptım karıştırdım" diyen kadın gibi olacaktır.