İnsaf

Şarkıların  kapitalizme ittiği şairler,
Paralar akarken kesilen ağaç gölgeleri,
Karmaşık fikirler köşelendi ufak ufak,
Sakinledi.
Sokaklarda faili meçhul cesetler vardı,
Ve şairler tuttu o ölülere sevdalandı,
Bastırdı göğsüne dünden kalan ne varsa,
Sahiplendi.
Kalemleri traşladı Yaratan bile şaşırdı bu duruma,
Öfkeli gözlerinden okunan hırsı,
Kalpteki doğruları büktü,
Kırıldı ışıklar.
Başrolde yine sahnelenen oyunlar,
Düzen bozan kumarbazlar vardı,
Kaçak elektrikle çarpan şimşekler azaldı,
Cinayetin bile üslubu vardı artık,
Tüplü televizyonlardan plazmalara herkes aldandı,
Kuşandı kılıcını.
Televizyonların makyavelizme ittiği şairler,
İndirdi şapkalarını önüne,
Bambaşka bir çağrışım süreciydi arta kalan,
Ağaçtan toplanan paralar,
Kefenin cebi olmadığı zaman yalan.