34 TRK 20 (Ya da kızgın bir taksici)

Bir üstü akşamın

Normal akışından uzak

Rüzgar üzerimize esiyor 

Flörtöz bakışlarıyla bir tek bizi kesiyor

Şimdi son hatırlandığım yerdeyim

Yüzümü kokumu bu sokakta bıraktım

Bu evde düzelttim çarşafları

Astım, yıkadım

Üstüne bin yağmur yağdı

Utanma bak bunlar insani şeyler

Nefret sürseydi şanslıydık

Bir süre de yıprandık

Çalkalandık

Şimdi sıcak su koyunca dandik resimler çıkan

Kırık kulplu kahve fincanlarındayız

Tek tek nefesler dolaştı

Çıt çıkmayan ilişkilerden

Ümit kesilmezmiş

Buzdolabı eskiydi

Biraz aksilik çıkardı sessizliğe

Gözler birbirine hoşçakal dedi

Eller sabitken tokalaştı

Saçlar okşandı

Dudaklar kıpırtısız

İki tarafta sıradan bir günü yaşıyordu

Sanki ilk günleri gibi

Canım cicim ayları

Kavgasız geçen sabahları

Sonrası herkesin malumu

Haydi arabayı devredicem diyen taksici

Kapı önünde hıçkırıklı vedalaşma

Giden taksi

Arkasından bakakalma 

Ev şimdi bambaşka

Sesler yüksek

Televizyondan ses

Masaya çarpan serçe parmaktan ses

Sessizlikten dahi ses

Başka bir bakış açısı katıyor ortama

Bunu yaşayan üçüncü bir kişi

Nasıl özetlerdi acaba

Kapıyla birlikte ufak bir sıçrama

Şimdi eve bir de kapıcının gözünden bakıyorum:

İki numarada gençler vardı bakıştılar uzun

Flörtöz bir rüzgar vardı (burayı ben uydurdum)

Çöp vardı vermediler

Sonra da çıkıp gittiler

Röntgenci pezevenk.