Daha Mutlu Bir Son

Henüz ayrılığı tatmamış bir bünyeye,
Antidepresan fayda etmez.
Fazla kurcama,
Bu satırları çok önceden yazıyorum.

Milattan, dinozorlardan önce,
Kalpler çocukça,
Aşk cahil cesaretiyle yaşanırken.

Ne aldatma oldu ne gönül kayması,
Belki de bunlar daha mutlu bir son yaratabilirdi,
Kanayan bir yaraya paletlerle kan sulandırıcı sevk eden bir düzende,
Belki daha az can acıtabilirdi.

Biterdi.
Uykusuzluklar, gözyaşları, huysuzluklar.
Yerinden yüzyıllarca kalkmamış bir taşın veya
Uzun ömürlü bir çınarın ağırlığıyla göğsümde
(Nedense çınarlar hep uzun ömürlü olur)
Nefes almak bir hayli zor ve zahmetliydi.

Bu satırları çok önceden yazıyorum aldanma,
Şimdi bir tık daha iyiyim,
Dışarıdan daha şen,
Çok az daha muzibim.

Üzmesinler seni,
Ben üzdüm.
Gözyaşlarını suç mahalinde yakaladım düşmesinler peşime,
Lakin bu sokakları çok iyi biliyorum,
Kaybolursun,
Beni takip etme.

Ayrılığı tattın artık,
Şimdi biraz uykulusun,
Sesinde bir ton cam kırıkları,
Sen konuştukça şakağıma değiyor,
Kanıyorum,
Kanıyorsun.

Unutuyorsun bak ilaç hemen etki etti demek.
İşte bu kadar kolay aşk,
Biraya atılan bir antidepresanla başlar,
Ve şimdi çok öncelerden yazdığım bir şiir.
Gözlerini yavaşça kapa,
Belki daha mutlu bir son yazılabilir.