Bulutlardan Selam Umutlara

Ömrümüze dair bir tarih
Tozlu raflarda yıprandıkça yıpranacak
Korkma güzel bunun adı unutmak

İnsan sureti zihinden en çabuk def edilen zehirdir
Kıvrımların boyutlarını kaybediyor

Sesler duyuyorum ara sıra
Sesler sen delirdin mi diyor
Sesler duyuyorum hiçbiri sesine benzemeyen
Ben delirdim mi diyorum kendime

Arkalarda kalmış apostilli bir emir çekiyorum raftan
Üflememle tozlar silah oluyor
Şöyle bir doğruluyor baş ucuma
Gez de göz de arpacık kadar kalıyor
(Şiirimin sonunda o silah patlayacak)

Tarihimiz yıpranıyor
Bulutların ardından bu kez güneş doğmayacak
Üzülme güzel bunun adı kavuşmak

İnsan kokusu zihinden en yavaş silinen zehirdir
Esamesi okunmasa da yüzün güzel kokmakta

Kokunu duyuyorum ara sıra
Asansörlerde parklarda
Delirdin mi diyor kokular
Kokunu duyuyorum seni hatırlamama yetmiyor
Ben delirdim mi diyorum kendime

Delirmek yaşam dolu bir eylemdir güzel
Ölünce ruhun serbest kaldığını düşünmek gibi

"Top Secret" yazan bir dosya çekiyorum raftan
Boşluğu buluyorum girdiğim çıkmazların içinde
Belki de en "top" secret budur yaşamak meselesinde

Anın büyüsüne kapılmamdandır herhalde
Bu kez tozdan silahları fark etmiyorum
Tek bir yırtılma sesi
Ve kendimi boşluğa bırakıyorum