Annem Ağlar

Bir şarkı çalar annem ağlar,
Sözleri tam aklında değil dudaklarına değer gözyaşı,
Boğazı düğümlenir bildiği kısımlara denk gelir,
Döner yaşama bakar yaşattıklarıyla gurur duyar,
Fazla özenmez kendine son kuruşunu son kurşunu görür,
Eğer konu çocuklarıysa Napolyon'u öldürür.

Ve annem ağlar,
Şarkı belirgin bir şekilde akıp gider,
Gözlerinden dökülen hüznü tutamaz, onlar da...
İnceden, sessiz.

Başı hafif eğik, silmez yüzünü,
Uzaklara dalar ve bir şeyler arar,
Bakışlarını sabitler oraya ağlar,
Yüzünde hafif bir gülümseme vardır şimdi,

Şarkı bitmekte.

Ve annem ağlar,
Şarkı biter, yolculuk biter, ütü bitmez.
Hala silmemektedir gözyaşını,
Ben dayanamam.
Benim annem değil herhangi bir annenin ağlamasına,
Özellikle de benim.

Bir kez daha dönmeye başlar kulaklıktan şarkı,
O artık birkaç damla daha olgun, kırılgan, sıkılgandır,
Ütü,
Bitmemiştir.

Ve annem ağlar,
Kapılar ardında, mutfakta, oturma odasında,
Herkes oluruna bırakır birbirini ve sessizlik yine hakim duygulara,
Komşular hangi evde hangi anne ağlar bilmez,
Kapıcılar çöpleri toplarken sıkı sıkı bağlar duygusu kaçmış yaşları.

Gece olur.

Kafası yastıkta son kez döner şarkı,
Bakışlarını sabitler,
Uzun uzun gözlerini dağlar,
Ve annem ağlar,
Fakat ütü hala bitmemiştir.